Na een lange wandeling nestel ik mij in mijn zachte teddy deken met een mok dampende thee op de bank. Ik staar naar buiten en even is er hélemaal niets.
Alleen ik, zonder gedachten, leeg. Het voelt als alleen aandacht te hebben voor dát wat er is. Een containerboot die voorbij vaart. Mijn buurmeisje die buiten aan het oefenen is met haar splinternieuwe roze rolschaatsen en de takken van de bomen die meedeinen op het ritme van de wind.
Is dit wat wordt gezegd ‘in het moment zijn?’ Is dit ontspanning? Dit ben ik niet zo gewend. Vrijwel meteen plopt ook het bekende stemmetje op in mijn hoofd. “Je bent lui, je bent egoïstisch” op harde toon dringen deze zinnen mijn hoofd binnen.
In een fractie van een seconde vult de leegte die ik even mocht ervaren, zich met talloze gedachten. Ik realiseer me dat ik altijd van alles moet en daardoor mezelf voortdurend druk opleg. Lummeltijd, op de bank mijmeren, zonder doel buiten zijn en schrijven. De dingen waar ik blij van word parkeer ik.
‘Het verlangen is zo groot, maar het moeten blijkt sterker’
Opeens hoor ik de stem van mijn oma: “Je hebt niets te willen, je bent nog maar een kind” Ik baal hier van, is het nu wéér zo’n overtuiging die me parten speelt? Ik ben er zo klaar mee om hier telkens mee geconfronteerd te worden. Ik wil niet steeds terug kijken, ik wil vooruit met mijn blik gericht op de toekomst.
Er ontstaat een onrustig en borrelend gevoel in mijn buik. De spieren in mijn keel trekken zich samen, het is alsof het mij belemmert om te spreken. Dit zijn herkenbare gevoelens en ik heb de neiging om ze weg te drukken omdat ik dit niet wil voelen.
Herken je dit? Je lichaam geeft signalen en je duwt het weg, wil het niet voelen. Want wat zal er gebeuren er als je dit allemaal gaat voelen. Kun je je dan nog staande houden?
Vaak is dit is een onbewuste reactie, je overlevingsmechanisme. Inmiddels herken ik de signalen en weet ik dat ik hier een bewuste keuze in heb. Ik kan besluiten om het weg te duwen óf het er te laten zijn en zo te ervaren wat er ontstaat. Als ik een betekenis geef aan deze gevoelens kom ik uit bij emoties als boosheid, onmacht en verdriet.
Durf ik dit toe te laten? Heb ik hier hulp bij nodig? Wie zou mij hiermee kunnen ondersteunen?
Het stellen van deze vragen helpt mij om het gevoel dat naar boven komt te erkennen in plaats van weg te stoppen. Alle antwoorden liggen opgeslagen in jezelf. Het enige wat je hoeft te doen is vragen stellen en luisteren.
het is er allemaal al
het is er allemaal
het is er
het is
Nu ik mijn gedachten de vrije loop laat besef ik dat ik mezelf ontelbare keren vast zet. Mijn hoofd, de plek waar mijn kennis en ervaringen opgeslagen liggen. Emoties die mij op verschillende momenten herinneren aan dat waar naar ik verlang. En mijn intuïtie die mij altijd de weg wijst.
Hoe kan ik deze drie krachten laten samenspelen?
Ik nestel mij als een rups in zijn cocon nog dieper in mijn deken. Ik voel mij veilig en geborgen. Ik stel mezelf de vraag hardop en laat de trilling van de woorden hun weg vinden. Als een warme wind vinden vertrouwen en rust hun plek in mijn lichaam. De deur staat op een kier.