Categorie: Blogs

Geplaatst op

Wat gebeurt er als je dood bent?

Het is een regenachtige dag in het vroege voorjaar van 1977. Ik ben een meisje met blonde haren, 4 jaar, vrolijk, onbevangen, nieuwsgierig, afvragend en ontdekkend. Ik zie mijn vader staan, achter het fornuis, hij is aan het koken. Hij maakt macaroni met gehaktballetjes, mijn lievelingseten. Hij kookte niet zo vaak, hij was weinig thuis, maar wanneer hij het doet is het ook écht bijzonder. Mijn moeder ligt op bed, voelt zich niet fit en heeft last van hoofpijn, dat gebeurt wel vaker. 

Ik herinner me dat ik voorzichtig en stil moest zijn, vooral geen lawaai maken.

“Wat gebeurt er als je dood bent” vroeg ik mijn vader. Hij stopt met roeren in de pan en kijkt van mij weg. Een ogenblik van stilte. Precies op het moment dat hij iets tegen mijn wil zeggen hoor ik een deur open gaan. Mijn moeder stormt in haar roze nachthemd de trap af. “Zulke vragen stel je niet” krijst ze. Ik zie nog het vuur in haar ogen, mijn mond werd meteen gesnoerd. Ik begreep niet waarom mijn moeder zo reageerde, ik stelde toch alleen maar een vraag?

Dit is de eerste herinnering die ik heb over het stellen van vragen. Ik was nieuwsgierig, geïnteresseerd in het leven de wereld en alles wat daarbij hoort, ook de dood. Door het stellen van vragen probeerde ik antwoorden te krijgen, zodat ik het kon bevatten. Zodat ik kon leren en begrijpen, zo jong als ik was zat dit al diep in mij. Terugkijkend op deze gebeurtenis in het nu stel ik mezelf opnieuw de vragen: ‘Hoe kan het dat mijn vader stil viel en mijn moeder zo boos reageerde? Waarom wist ze niet wat ze hiermee aan moest? Riep mijn vraag een angst bij haar op, of speelde er iets anders. 

Na deze gebeurtenis besloot ik voorzichtiger te zijn met het stellen van vragen, af te tasten of ik de vragen kon stellen, of het een geschikt moment was. Ik begon me af te stemmen op de sfeer, de gevoelens van mijn ouders. Ik probeerde de sfeer goed te houden door mij aan te passen aan de verwachtingen van anderen. Verwachtingen die ik dacht te kennen, te zien en te voelen. Steeds verder raakte ik weg bij mezelf en mijn onbevangenheid werd ingeruild voor een gevoel van onveiligheid op het moment dat ik liet zien en vooral liet horen wat mij bezig hield. 

Dit kleine, onbevangen, spontane, nieuwgierige meisje veranderde in een alert, gehoorzaam en serieus mens. 

Ik bleef mezelf vragen stellen en ging op zoek naar antwoorden. Ik kon de antwoorden niet altijd vinden en doordat ik deze vragen ook niet meer zomaar aan andere mensen durfde te stellen, werd ik steeds onzichtbaarder. Rustig, stil en niet aanwezig. 

Ik verstilde en raakte de woorden kwijt.

Uit verbinding, het was te moeilijk en niet veilig. Ik ging steeds meer voelen, pikte veel op in de sfeer om mij heen, in de verbinding tussen andere mensen, binnen mijn gezin. Door deze gevoelens toe te laten kon ik toch de verbinding maken. 

Als ik voldeed aan de verwachtingen van mijn ouders en rustig, stil en gehoorzaam was, geen vragen stelde kreeg ik liefde en erkenning en was ik goed genoeg om te zijn.

Een gebeurtenis die een rode draad is in mijn leven, zo kan ik het nu zien. Een gebeurtenis die laat zien dat het kind Mariëlle op basis van deze ervaringen een besluit nam die in mijn verdere leven van grote invloed zijn geweest. En nu nog af en toe komt de angst van dit meisje in mij voorzichtig weer even om de hoek kijken.

In mijn praktijk kom ik soortgelijke situaties regelmatig tegen. Volwassenen die als kind bepaalde besluiten hebben genomen en daar hun verdere leven bijna dagelijks de consequenties ervan ervaren. Zolang je er geen last van hebt kun je dit heel lang volhouden maar de ervaring leert dat het je op een bepaald moment niet meer dient.

Herken je iets in mijn bovenstaande verhaal en wil je er iets over delen, mail me gerust.

Geplaatst op

Uit ander hout gesneden

hout, oud, zwaarte
opgeslagen
geur van warmte
tegenstrijdigheid
verscholen in de jaarringen van het leven
wat heeft zich genesteld en zoekt een warm en beschut onderkomen?
aanwezig zijn, bewust, een inzicht
lang genoeg gedragen
teruggeven; in liefde
vergeving

Vroeger, wanneer de schemer zijn intrede deed en ik in mijn bed weggedoken onder mijn donzen dekbed lag, schreef ik gedichten. Het gaf mij de ruimte om woorden te geven aan mijn gevoelens. Zonder oordeel, met een schrijfblok op schoot en mijn lievelingspen in de hand. Zijn met mezelf, veilig, tot die zwoele zomeravond in augustus. Mijn zielenroerselen werden ontdekt door mijn moeder nadat ik boos -na een ruzie- het huis had verlaten. Ze verscheurde de vellen papier met mijn zorgvuldig gekozen woorden in honderdduizend stukjes. Mijn gevoelens, mijn IK, verdwenen zonder pardon in de grijze afvalcontainer. Ik heb het nooit kunnen begrijpen.

Wat maakte dat mijn moeder mijn schrijfsels verscheurde? Was het te confronterend? Kon ze het niet zien?

Alle vragen kan ik nu bevestigen met een volmondige JA. Mijn moeder heeft als kind en in haar volwassen leven veel meegemaakt. Het werkelijke voelen en daar woorden aan geven was voor haar onmogelijk. Ze sloot zich op in zichzelf. Metselde een ijzersterke muur om zich heen en haar laatste beetje liefde versteende. 

Misschien was dit haar manier om zich te beschermen tegen al het kwaad uit de boze buitenwereld. Ze heeft mij willen behoeden voor dit verdriet en deze pijn. Met alle goede bedoelingen, zo kan ik het nu zien.
“Dank je wel mam, voor je lessen, je hebt gedaan wat jij dacht dat het juiste was”. Ik heb één vraag: 

“Kun je nog liefdevol naar mij kijken als ik het anders doe?”

Een terugblik op een ingrijpend moment uit mijn jeugd. Dankbaarheid kan ik voelen omdat ik nu van een afstandje en met een open blik naar die situatie kan kijken. Zonder pijn kijken naar de gevoelige en gekwetste tiener die ik toen was. Het brengt mij rust en ruimte voor bezinning en (zelf)reflectie. Het is de kunst om niet te blijven hangen in het gevoel van toen. Mezelf bij de kladden pakken en te zijn, in het NU. Ik wil mijn eigen keuzes maken en mijn dromen realiseren. Recht geven aan wie ik ben, waar ik het verschil wil maken en mijn verlangens laten spreken.

zachte landing
overzicht
bescherming
steun en vertrouwen
ingrediënten voor het leven
nieuw, nog een beetje vreemd
zin in, ik kom eraan!

Ik besef dat ik vaak geen eigen keuzes durf te maken en het uitspreken van mijn verlangens me nóg meer moeite kost. Ruim 40 jaar lang ben ik gewend om rekening te houden met anderen, me af te stemmen en in te voelen wat de ander nodig heeft. Eén van de  overtuigingen die ik heb meegekregen vanuit mijn familiesysteem is dat het egoïstisch is om jezelf op nummer één te zetten. Het is een hels karwei om dit te veranderen. Dat vereist naast discipline en de wil om het anders te doen veel zelfreflectie. Na een jarenlang strijd ben ik bereid om deze keuze te maken. Ik voel een sterk verlangen om mijn eigen mening, keuzes en dromen te erkennen en weet dat ik dan niet egoïstisch, maar een veel leuker mens ben.

En dan draait mijn blik richting de toekomst:  Hoe wil ik dat die eruit ziet? Waar heb ik invloed op? Hoe wil ik zijn? Hoe wil ik leven? Wat vind ik belangrijk?

En dan blijft er slechts een boodschap over: De weg ligt open, vol mogelijkheden, gebruik deze, maak je eigen keuzes en bewandel je eigen pad. Je hoeft het niet alleen te doen, vraag om hulp. Wat heb je nodig? Er zijn obstakels, omgevallen bomen op je weg, zij willen je iets vertellen. Luister, heb vertrouwen, verbind je met liefde en laat je verwonderen.

stevig, robuust, geaard, sterk en in zachtheid
zuurstof, een pad, omgeven door liefde
waar naar toe? maakt het uit?
ik ga mijn weg, alleen en ook samen
dromen, verlangen en verwondering

Geplaatst op

Voorbijgaande wolken

Een vorstige dag in januari. Op de auto’s voor mijn huis ligt een dunne witte deken. Ik staar naar de blauwe lucht. Kleine witte wolken drijven voorbij en kijken me vriendelijk aan. Ik voel een glimlach. Fascinerend om te zien, die bewegende vormen die veranderen in beelden. Ik zie een baby, een hond en in de verte een engel. Dit neemt me mee terug in de tijd. Ik heb ineens heimwee naar het achtjarige meisje dat op haar rug ligt in het hoge, prikkende helmgras. Ze kijkt naar de wolken.
Alleen zijn met de natuur. Fantaseren over de vormen van de wolken, hoe ze voorbij drijven en haar zorgen meenemen op hun reis. Het symboliseert rust en vrijheid.

‘’Geen wolkje aan de lucht’

Plots, uit het niets, hoor ik de zin ‘geen wolkje aan de lucht.’ De zin blijft door mijn hoofd zoemen en dan plopt een vraag op: Is dat de werkelijkheid? is er werkelijk geen wolkje aan de lucht?
Enige tijd houden deze vragen me bezig en nemen mij uiteindelijk mee naar een kille avond in november, ruim 25 jaar geleden. Na een drukke avonddienst in het ziekenhuis loop ik vermoeid en ietwat bedrukt naar mijn Volkswagen op de parkeerplaats. Ik voel het laatste stukje energie uit me wegglijden en besef dat ik totaal niet happy ben. Een neerslachtig en verdrietig gevoel overheerst. Ik wil maar één ding en dat is naar huis.

Een dun laagje ijs bedekt de voorruit. Ik neem het ter kennisgeving aan en open het portier, steek de sleutel in het contact en start de auto. Alles op de automatisch piloot. Ik rijd het parkeerterrein af en dan opeens…een harde klap. Even is het doodstil. Verdwaasd kijk ik om mijn heen en dan realiseer ik me wat er is gebeurd. Zonder mijn voorruit te krabben ben ik gaan rijden en bruut tot stilstand gekomen tegen een paaltje. Hoe ik uiteindelijk thuis ben gekomen weet ik niet meer, het enige dat ik me nog herinner is dat ik huilend tegenover mijn geschrokken man stond.
”Ik kan niet meer, ik heb nu hulp nodig”

Dit moment bleek naast het einde van een bewogen jaar het begin van een zwaar én leerzaam jaar.

Als de sneeuwklokjes hun kopjes boven de grond uitsteken kopen we ons eerste huis en klussen ieder vrij uurtje om het om te toveren tot ons thuis. We hebben allebei een leuke baan. We genieten van de voorpret rond ons aanstaande huwelijk. De toekomst lacht ons toe. Helaas neemt het geluk een andere wending. Mijn twee opa’s worden kort na elkaar ongeneeslijk ziek en overlijden na een kort ziekbed. Ik ben nauw betrokken bij hun afscheid en probeer voor iedereen in de familie de steun en toeverlaat te zijn.

Wat was er toch gebeurd? Hoe heb ik het zover laten komen? Wat maakte dat ik mijn grenzen niet herkende?

Ik hield mij staande door me voortdurend aan te passen en te voldoen aan de verwachtingen die ik dacht dat collega’s en familie van mij hadden. Ondertussen lag ik op mijn vrije dagen alleen maar in bed, totaal uitgeput. Ik raakte de verbinding met mezelf en mijn omgeving steeds meer kwijt. In de overlevingsstand probeerde ik uit alle macht overeind te blijven, bang om te vallen als ik toe zou geven aan mijn vermoeidheid.

Tot die bewuste avond waar ik abrupt tot stilstand werd gebracht tegen een paaltje.
Daar zat ik, ineengedoken in het hoekje van mijn nieuwe bank, voor mij uit te staren. Pas getrouwd, in een prachtig huis en ik voelde mij stok-ongelukkig. Ik sliep, sprak en at niet meer en vroeg mij regelmatig af: Wat is de zin van het leven? Mijn ouders begrepen er niets van, ik had immers alles wat mijn hartje begeerde, hoe kon ik mij nu zo ongelukkig voelen. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen maar door hun ongevraagde adviezen voelde ik me nog ellendiger en verstilde meer. Als één grauwe deken die zich om me heen had gewikkeld en waar ik niet uit kon ontsnappen.

Mijn roep om hulp werd niet gehoord door de professionele hulpverlening, zo voelde het. Ik kreeg een paar pillen en moest twee maanden wachten voor mijn eerste gesprek bij een psycholoog. Als ik terug kijk waren dit twee vreselijke maanden, maar het was ook functioneel. Letterlijk en figuurlijk tot stilstand gebracht worden, de bodem van de put zien om van daaruit tree voor tree langs de touwladder naar boven te klimmen. Mijn wilskracht werd als een innerlijk vuur ontstoken en maakte mij ronduit duidelijk dat er slechts één weg is. Pak die touwladder en begin te klauteren.

Herken je dit? Of helemaal niet?

Misschien herken je iets in mijn verhaal of totaal niet. Roept het vragen of weerstand op. Alles is oké. Ik voel de noodzaak om mijn ervaring te delen en een taboe te doorbreken.

In gesprekken met vriendinnen en ook in mijn praktijk hoor ik regelmatig de worsteling tussen gevoel en verstand. Enerzijds het verlangen om contact te maken met je gevoel en anderzijds continue te willen voldoen aan de verwachtingen van anderen.
Je zit niet lekker in je vel, voelt je moe en bent continu aan het piekeren over hoe het komt dat je je zo voelt. Je ervaart het als een teken van zwakte wanneer je je gevoel uitspreekt. ‘Een ander zit niet te wachten op jouw vervelende gevoel, niet lullen maar poetsen’. Deze overtuigingen zijn mij niet vreemd en dwalen mogelijk ook door jouw hoofd. Tegenwoordig weet ik er mee om te gaan. Ik hoor ze, bedank ze voor hun aanwezigheid en laat ze weer gaan, als voorbijgaande wolken. Dat klinkt misschien wollig, maar het werkt écht en dat gun ik jou ook. Uiteindelijk gaat het om balans vinden, tussen het erkennen van je gevoel en het maken van de keuze die op dat moment voor jou goed voelt.

Ik loop naar het raam en tuur over het kanaal dat voor ons huis ligt. In de weerspiegeling van het water zie ik de wolken wegdrijven. Lichtbundels weerkaatsen op het water. Ik blik omhoog en zie dat de wolken plaats maken voor een waterig zonnetje. Een warm gevoel vult mijn lichaam met hoop, liefde en dankbaarheid. 

Vervelende perioden in je leven zijn als voorbijgaande wolken.

Geplaatst op

Gevangen

Na een lange wandeling nestel ik mij in mijn zachte teddy deken met een mok dampende thee op de bank. Ik staar naar buiten en even is er hélemaal niets.

Alleen ik, zonder gedachten, leeg. Het voelt als alleen aandacht te hebben voor dát wat er is. Een containerboot die voorbij vaart. Mijn buurmeisje die buiten aan het oefenen is met haar splinternieuwe roze rolschaatsen en de takken van de bomen die meedeinen op het ritme van de wind.

Is dit wat wordt gezegd ‘in het moment zijn?’ Is dit ontspanning? Dit ben ik niet zo gewend. Vrijwel meteen plopt ook het bekende stemmetje op in mijn hoofd. “Je bent lui, je bent egoïstisch” op harde toon dringen deze zinnen mijn hoofd binnen.

In een fractie van een seconde vult de leegte die ik even mocht ervaren, zich met talloze gedachten. Ik realiseer me dat ik altijd van alles moet en daardoor mezelf voortdurend druk opleg. Lummeltijd, op de bank mijmeren, zonder doel buiten zijn en schrijven. De dingen waar ik blij van word parkeer ik.

‘Het verlangen is zo groot, maar het moeten blijkt sterker’

Opeens hoor ik de stem van mijn oma: “Je hebt niets te willen, je bent nog maar een kind” Ik baal hier van, is het nu wéér zo’n overtuiging die me parten speelt? Ik ben er zo klaar mee om hier telkens mee geconfronteerd te worden. Ik wil niet steeds terug kijken, ik wil vooruit met mijn blik gericht op de toekomst.

Er ontstaat een onrustig en borrelend gevoel in mijn buik. De spieren in mijn keel trekken zich samen, het is alsof het mij belemmert om te spreken. Dit zijn herkenbare gevoelens en ik heb de neiging om ze weg te drukken omdat ik dit niet wil voelen.

Herken je dit? Je lichaam geeft signalen en je duwt het weg, wil het niet voelen. Want wat zal er gebeuren er als je dit allemaal gaat voelen. Kun je je dan nog staande houden?

Vaak is dit is een onbewuste reactie, je overlevingsmechanisme. Inmiddels herken ik de signalen en weet ik dat ik hier een bewuste keuze in heb. Ik kan besluiten om het weg te duwen óf het er te laten zijn en zo te ervaren wat er ontstaat. Als ik een betekenis geef aan deze gevoelens kom ik uit bij emoties als boosheid, onmacht en verdriet.

Durf ik dit toe te laten? Heb ik hier hulp bij nodig? Wie zou mij hiermee kunnen ondersteunen?

Het stellen van deze vragen helpt mij om het gevoel dat naar boven komt te erkennen in plaats van weg te stoppen. Alle antwoorden liggen opgeslagen in jezelf. Het enige wat je hoeft te doen is vragen stellen en luisteren.

het is er allemaal al
het is er allemaal
het is er
het is

Nu ik mijn gedachten de vrije loop laat besef ik dat ik mezelf ontelbare keren vast zet. Mijn hoofd, de plek waar mijn kennis en ervaringen opgeslagen liggen. Emoties die mij op verschillende momenten herinneren aan dat waar naar ik verlang. En mijn intuïtie die mij altijd de weg wijst.

Hoe kan ik deze drie krachten laten samenspelen?

Ik nestel mij als een rups in zijn cocon nog dieper in mijn deken. Ik voel mij veilig en geborgen. Ik stel mezelf de vraag hardop en laat de trilling van de woorden hun weg vinden. Als een warme wind vinden vertrouwen en rust hun plek in mijn lichaam. De deur staat op een kier.

Geplaatst op

Waar werd je blij van als kind?

Een vraag die mij veelvuldig werd gesteld de afgelopen tijd. Toeval, of is het tijd om dit verlangen eens aan te gaan kijken? Elke keer overvalt deze vraag me, val ik stil, begint mijn hart als een razende te kloppen en maakt een lichte golf van paniek mij meester.

De rauwheid van herinneringen uit mijn jeugd vinden een weg naar boven als antwoord op die vraag. Laat ik die minder mooie herinneringen toe of kies ik ervoor om het diep weg te stoppen. Aan mij steeds de keus.

Waar is de lichtheid en het speelse gebleven? Deze zal ergens zijn, maar waar? Ergens diep verstopt, of ligt het dichter aan de oppervlakte en wil ik het (nog) niet zien?

Het is een miezerige herfstdag, begin december. Gehuld in een warme jas, zachte sjaal en mijn gebloemde regenlaarzen trotseer ik de gure wind. In de natuur mijn zintuigen prikkelen: wat neem ik waar? wat valt mij op? wat ruik ik? Plotseling valt mijn oog op een esdoorn-zaadje dat voor mij op de grond ligt. Er ontstaat een warm gevoel in mijn buik en een glimlach op mijn gezicht. Mijn herinneringen nemen me mee terug.

Met mijn opa maakte ik als klein meisje regelmatig wandelingen. In de herfst zochten we kastanjes, bladeren en eikeltjes om een herfstschaal te maken als verrassing voor oma. Zo ontdekte ik dat esdoorn-zaadjes op helikoptertjes lijken. Ik vermaakte mezelf uitstekend met het omhoog gooien van de zaden en dan te zien dat zij door hun propellervorm naar beneden dwarrelen.

Dan herinner ik mij opeens een kinderliedje:

Helikopter, helikopter mag ik met je mee omhoog. Hoog in de wolken wil ik wezen, hoog in de wolken wil ik zijn. Helikopter, helikopter, vliegen is zo fijn.

Waar komt dit nu weer vandaan? Mijn hoofd gaat meteen op zoek naar een verklaring, ik bemerk irritatie. Ik duw dit gevoel weg, deze irritatie mag er van mij niet zijn. Het lijkt te werken. Het onrustige, geïrriteerde gevoel verdwijnt om vervolgens als een boemerang terug te slaan. De spieren in mijn keel knijpen zich samen, ik bal mijn vuisten en verzet me als een malle hiertegen. Ik laat het er even zijn.

Minutenlang weet ik me geen raad en de intensiteit en irritatie wordt heviger en heviger. Op het moment dat het te heftig wordt en ik overweeg om het wederom weg te duwen lijkt het zijn hoogtepunt te bereiken. Ik voel hoe de spieren in mijn lichaam zich langzaam ontspannen en de rust terugkeert.

Helikopter, helikopter mag ik met je mee omhoog?

Dan dwarrelt er een wit veertje voor mijn neus naar beneden. Ik raap het op en voel de zacht- en lichtheid. Meteen plopt de vraag op: “Mag het ook speels en luchtig zijn?” Ik voel de zware last van mijn schouders glijden en er ontstaat ruimte.

Wanneer je opgroeit in een gezin waar één of beide ouders niet aanwezig zijn door bijvoorbeeld een scheiding of overlijden, kan een kind zich eenzaam voelen en een innerlijke leegte ervaren. Om dit niet te hoeven voelen gaat het kind op zoek naar iets om deze leegte op te vullen. Vaak zie je dat hij of zij dan onbewust de plek van de ouder inneemt. Hierdoor krijgt het kind een grote verantwoordelijkheid die niet bij hem hoort en kan het voelen als een zware last.

Er is weinig tot geen ruimte meer om te ontdekken, het kind verliest zijn speelsheid en onbevangenheid. Hierdoor sluiten de verschillende laatjes in de ladekast zich terwijl ze uitnodigend open horen te staan om zich te vullen met ontelbare grappige, fijne en onbezorgde belevenissen. Later, blijven ze dicht, of komen ze op een kier te staan en blijkt het een hele klus om ze open te krijgen. Met als gevolg dat het verlangen ook weggedoken blijft en genieten een utopie is.

Terwijl mijn vingers over het toetsenbord gaan en ik dit verhaal tik besef ik me dat ik het verleden niet kan veranderen, maar wel invloed heb op de toekomst.

Spelen betekent voor mij ontdekken, uitproberen en plezier beleven. Net als vroeger met de esdoorn-blaadjes, wat gebeurt er als ik ze omhoog gooi? En dan zo blij zijn als een kind met het resultaat. Op dit moment geeft het schrijven me blijdschap en vrolijkheid. Stoeien met woorden die uit mij stromen en hun weg vinden op het papier.

Ik neem een besluit. Nu, op dit moment. Ik ga weer spelen, ervaren en ontdekken en wie weet kan ik over een tijdje in alle rust antwoord geven op de vraag:

Waar werd jij blij van als kind?

Geplaatst op

Mag ik jou een knuffel geven?

Mensen zijn sociale wezens die aan elkaar zijn verbonden door hun emoties en we hebben dagelijks contact nodig dat onze relaties bevestigt en ons geliefd laat voelen.
(Psychologie, september 2016)

Ze zit voor mij en kijkt naar de grond, ik zie strakke trekken in haar witte gezicht. Wanneer zij zich voorstelt zie ik een afwachtende, moeilijk te vangen blik in haar ogen die mij op een bepaalde manier bezig houdt. Ze straalt eenzaamheid , pijn en verdriet uit en dat herken ik.
Een aantal jaren geleden had ik misschien gedacht: ze wil geen contact, zij is liever alleen, het lijkt een harde vrouw, maar niet te dicht in de buurt komen. Dat is mijn eerste reactie op het gedrag dat ik zie bij haar. 
Is het eerlijk om nu al een definitief beeld te vormen over dat wat ik slechts waarneem. Het kan ook mijn beperkende gezichtsveld zijn, toch? Hoe zou ik het vinden als iemand op basis van de eerste indruk zijn beeld al over mij heeft gevormd? 

Lees verder “Mag ik jou een knuffel geven?”
Geplaatst op

De slapende vulkaan begint te fluisteren

Het is donderdagavond, na een aantal warme dagen is de buitentemperatuur aardig gedaald, maar binnen is het nog warm. De voorafgaande zwoele dagen zijn duidelijk voelbaar in de ruimtes in huis. Ik loop mijn praktijkruimte binnen, steek een paar kaarsjes aan en ga zitten in mijn favoriete stoel voor het raam. Ik heb nog een paar minuten voordat mijn klant Peter voor de deur zal staan. 

Dit zijn altijd de meest waardevolle minuutjes. Ik ga zitten, sluit mijn ogen en ik stem af op wat er komen gaat. In stilte, dichtbij mezelf komen en voelen wat er is en mag ontstaan.

Lees verder “De slapende vulkaan begint te fluisteren”
Geplaatst op

Stilte, geen woorden, alleen in gedachten …. zijn.

Het is zondag, vroeg in de ochtend, mijn vrije dag. Er drijven wolken in de lucht en het is frisjes buiten in tegenstelling tot de afgelopen week toen de tropische temperaturen mij en velen met mij liet uitputten. Ik heb zin in de dag: geen plannen en kijken wat er mag ontstaan. Ik zit voor het raam in mijn favoriete petrol kleur fauteuil en met een dampende kop koffie in mijn hand kijk ik uit over het water. 
Plezierbootjes varen langzaam voorbij. Een vrouw met een stralende glimlach zwaait naar mij. Ze is gehuld in een fleurige oranje en gele bloemenjurk. Een log containerschip ligt pal voor ons huis geduldig te wachten tot de sluis opengaat. Meeuwen dansen in de lucht en een witte reiger met zijn lange ranke hals zoekt een plekje aan de kade.

Zonder aanleiding pak ik mijn telefoon van de tafel…
Een appje. Het is alsof in één teug het bloed uit mijn lichaam wegtrekt. Ik word ijskoud, voel kippenvel van mijn kruin tot aan de tenen. Mijn ogen schieten vol. Ik zit als verdoofd. Een onmenselijk verdriet sluiert zich over mij heen.

Lees verder “Stilte, geen woorden, alleen in gedachten …. zijn.”
Geplaatst op

Een traan van dankbaarheid

Een inspiratiebord maken helpt mij altijd om zaken helder te krijgen. Plaatjes uitscheuren op gevoel en intuïtie en niet nadenken geeft mij de mogelijkheid om te associëren. Dit is een krachtig hulpmiddel om los te komen van mijn gedachten en overtuigingen en om mijn creatieve brein de kans te geven zich te ontplooien. 

Zo maakte ik er vorige week één tijdens de blogcursus. 

Lees verder “Een traan van dankbaarheid”
Geplaatst op

Uitstelgedrag, een cadeau of een last?

Bijna 14 dagen geleden verliet ik na een productieve avond het prachtige pand aan de Vismarkt in Groningen. Vol goede moed en veel tips en positieve ervaringen rijker had ik er alle vertrouwen in dat ik een blog zou kunnen schrijven over uitstelgedrag. Dit onderwerp is mij niet vreemd en tijdens de cursus werd de vraag gesteld: “Hoe deed jij dit vroeger op school?”

Lees verder “Uitstelgedrag, een cadeau of een last?”