“Je mag alles voelen, en ik ga je ook uitnodigen om écht te kijken naar wat je liever vermijdt.”
Veel mensen die bij mij in de praktijk komen, zijn gewend om het zelf op te lossen. Ze zijn sterk, slim, gevoelig — en vaak ook streng voor zichzelf. Ze hebben al veel geprobeerd, gelezen, misschien zelfs therapie gevolgd. Maar toch blijven bepaalde patronen zich herhalen. En juist daar begint het échte werk.
Ik werk met confronterende compassie. Wat dat betekent? Dat je bij mij alles mag voelen, denken en zeggen — zonder oordeel. Maar dat ik je ook uitnodig om eerlijk te kijken naar wat er echt speelt. Naar die innerlijke stem die je klein houdt. Naar het patroon dat je steeds weer doet aanpassen of pleasen. Naar de schaduwkant die je liever wegdrukt, maar die stiekem de touwtjes in handen heeft.
Dat kan spannend zijn, soms zelfs pijnlijk. Het is nooit hard, geen druk of pushen. Juist door te vertragen en met liefdevolle aandacht te kijken naar wat er in jou leeft, ontstaat er ruimte. Ruimte voor bewustzijn, zachtheid en voor keuzemogelijkheden.
Ik stel vragen, spiegel en ik maak gebruik van wat mijn intuïtie mij laat zien. En soms benoem ik precies dat wat je eigenlijk liever niet wilde horen, niet om je te confronteren, maar om je dichter bij jezelf te brengen.
Confronterende compassie is niet het tegenovergestelde van veiligheid. Het is veiligheid, omdat je mag landen in wat er echt is. En je ontdekt dat je niets meer hoeft te vermijden.
Want hoe zou het zijn… als je niet langer weg hoeft te kijken van jezelf?
Soms voel je dat er iets schuurt in je relatie. Alsof je steeds opnieuw in dezelfde patronen terechtkomt. Je wilt elkaar graag begrijpen, maar het lukt niet altijd. Gesprekken lopen vast, er ontstaat afstand of juist strijd – terwijl je allebei verlangt naar verbinding, naar echt contact.
Op deze dag nodig ik jullie uit om samen te kijken naar wat er onder de oppervlakte speelt. Niet met je hoofd, maar via een opstelling. Systemisch werk maakt zichtbaar wat vaak onbewust tussen jullie in staat. Dat kan gaan over dynamieken uit je familiesysteem, oude pijn, loyaliteiten of thema’s die helemaal niet van nu zijn, maar wel invloed hebben op hoe jullie elkaar nu ontmoeten.
Wat kun je verwachten?
– Een veilige, liefdevolle setting waarin alles er mag zijn – Ruimte voor 3 stellen – zodat er persoonlijke aandacht is – Een opstelling per stel, begeleid door mij – Tussendoor reflectiemomenten, oefeningen en rust – Geen oplossingen van buitenaf, maar inzichten van binnenuit
Voor wie is deze dag?
Voor stellen die bereid zijn om eerlijk te kijken. Naar zichzelf én naar wat ze samen meebrengen in de relatie. Je hoeft niet ‘diep in de shit’ te zitten om te komen – juist het verlangen om elkaar beter te begrijpen is genoeg.
Wat levert het op?
Verlichting. Helderheid. Zicht op wat zich afspeelt onder jullie gesprekken, ruzies of stiltes. Maar ook: meer compassie voor jezelf en voor elkaar. En ruimte om weer écht contact te maken.
Datum: Zondag 15 februari 2026 Tijd: 9.30 – 16.00 uur Locatie: Groningen, de Bloeiende Lotus Investering: €297 per stel (inclusief lunch, versnaperingen & nazorg) Maximaal 3 stellen – dus plek voor persoonlijke aandacht.
Over angst, vertrouwen, overgave en alles ertussen.
Laat ik maar eerlijk beginnen: Ik ken ook angst.
Niet alleen de plotselinge, schrikkerige variant — maar ook die stille, taaie vorm. De angst die zich meer vastzet in je borst, die je adem kleiner maakt. Die je ’s nachts wakker houdt, je hoofd laat draaien in rondjes en je fluistert dat je er nog niet klaar voor bent. Dat je beter moet zijn, voorzichtiger en niet te open moet zijn.
Ik heb jaren naar die stem geluisterd en ergens geloofde ik dat als waarheid en daardoor dacht ik dat het ‘veilig’ was. Dat het me hielp om controle te houden en vooral niet te veel te voelen en te laten zien.
Tot ik merkte: die controle kost me meer dan dat het me iets oplevert. Mijn energie, rust en mijn plezier leiden eronder.
Angst doet zich vaak voor als de waarheid.
Dat maakt het ingewikkeld, want angst klinkt overtuigend. Ze doet zich voor als realistisch, verstandig, beschermend.
“Wacht nog even.” “Zeg dat maar niet hardop.” “Wat als het fout gaat?” “Straks vinden ze je te veel.” Zijn zo wat stemmetjes die je vertellen dat je het vooral niet moet gaan doen.
Meestal is de angst niet de waarheid. Het is een echo, van oude pijn en oude verhalen. Van overtuigingen die je ooit zijn aangeleerd, of die je jezelf bent gaan vertellen om je staande te houden, om te overleven.
En daar is niks zwaks aan. Angst heeft je ooit geholpen en beschermd. Nu mag je je afvragen: Wil ik me nog steeds door angst laten leiden?Of kies ik NU anders?
Vertrouwen voelt niet altijd rustig.
Soms denken we dat vertrouwen hetzelfde is als kalmte. En dat is een misverstand.
Vertrouwen voelt soms juist kwetsbaar, onzeker en misschien zelfs wel onveilig. Alsof je met trillende benen een stap zet in het onbekende, zonder te weten of er grond onder je voeten is.
Vertrouwen is geen besluit dat je één keer neemt. Het is een keuze die je steeds opnieuw maakt. Juist als je het spannend vindt en alles in je lijf wil terugtrekken.
Het is zeggen tegen jezelf:
“Ik weet het nu even niet en dat is oké, ik kies ervoor om nu niet vanuit angst te reageren.” “Ik vertrouw dat ik alles in mij heb om te doen wat er nodig is, wat er ook gebeurt.”
Dat vraagt moed en mildheid. En soms heb je daar hulp bij nodig, ook al los je het allemaal het liefste zelf op.
Overgave is geen zweverig concept, het is rauw en echt.
Overgave klinkt vaak als iets groots en wordt vaak gekoppeld aan iets zweverigs, iets spiritueels. Maar voor mij is het iets wat bij het leven hoort, wat levenslust geeft.
Overgave is: stoppen met vechten tegen wat er is. Niet in de passieve zin, meer in de zin van: Ik hoef niet hard te werken en het te fixen.
Soms betekent overgave dat je huilt, zonder je tranen meteen weg te willen verklaren. Of dat je zegt: “Ik weet het niet,” en daar gewoon even mee bent.
Het is een uitnodiging om verbinding te maken met jezelf, hoe jij je voelt. Ook als het ongemakkelijk is of als je hoofd nog op aan staat. En ook wanneer de angst er nog steeds is.
Misschien hoef je vandaag niets op te lossen.
Misschien hoef je jezelf vandaag niet te verbeteren. Niet te snappen waar het vandaan komt. Niet te zoeken naar het juiste antwoord.
Misschien is vandaag al genoeg om even te voelen: hé, ik ben er nog. En dat alles wat er is, de angst, de twijfel, de moeheid, het verlangen, er ook mag zijn.
En als je voelt: hier wil ik verder in zakken, weet dan dat je welkom bent. In een sessie, een groep of gewoon eerst in jezelf.
Want dit pad hoef je niet alleen te lopen. En je hoeft het niet perfect te doen.
Je hoeft alleen te durven voelen. En dát is al genoeg.
We leren vaak dat grenzen stellen belangrijk is – en dat is ook zo. Grenzen geven duidelijkheid, rust en veiligheid. Maar soms worden diezelfde grenzen ook muren. Ze beschermen dan niet alleen, maar sluiten ook af.
In dit blog neem ik je mee in het verschil tussen gezonde grenzen en grenzen die je onbewust tegenhouden. En ik nodig je uit om te voelen: mag jouw grens een beetje ademen?
Grenzen zijn belangrijk, ze beschermen je. Ze geven aan waar jij begint en de ander ophoudt. En ze zorgen ervoor dat jij trouw kunt blijven aan jezelf.
Voor veel mensen voelt het stellen van grenzen als iets wat veiligheid creëert. Zeker als je lange tijd over je grenzen bent gegaan – of anderen daar overheen hebt laten gaan – kan het een hele overwinning zijn om ‘nee’ te zeggen.
Om ruimte in te nemen, om voor jezelf te kiezen.
En dat is ook belangrijk. Grenzen mogen duidelijk zijn. Maar soms… worden ze ook iets anders.
Een muur. Een automatische ‘nee’. Een rigide patroon van afsluiten, vermijden of klein blijven.
Ik zie het vaak in mijn praktijk: mensen die in het verleden hebben geleerd dat ze zichzelf moesten beschermen om niet gekwetst te worden.
Ze hebben hun grenzen gebouwd als een verdedigingsmuur en die muur heeft zijn werk gedaan. Hij heeft veiligheid geboden en dat was heel erg nodig.
Maar… soms vergeten we te kijken of die muur nu nog nodig is. Nu je volwassen bent en je beter om kan gaan met deze gevoelens en kwetsuren.
Grenzen mogen meebewegen met wie jij nu bent.
Soms houden ze niet alleen pijn buiten, maar ook verbinding, groei en ontspanning. En dat is zo jammer.
Dat betekent niet dat je je grenzen zomaar los moet laten of erover heen moet gaan, integendeel. Het betekent dat je je grenzen opnieuw mag verkennen en onderzoeken:
Waar beschermt deze grens mij voor? En klopt dat nog?
Je hoeft jezelf niet te forceren. Het gaat niet om “over je grenzen gaan” – het gaat om bewust kiezen.
Een klein beetje rekken, een nieuwsgierige stap zetten. Voelen of er ruimte is voor iets nieuws.
Want misschien kun je vandaag wél je grens een beetje laten ademen. Misschien kun je je een beetje openen voor iets waar je stiekem al naar verlangt. En misschien… ontdek je dan dat veiligheid ook bestaat binnen die stap.
Je zou jezelf de volgende vragen eens kunnen stellen:
Welke grens beschermt mij, en waarvoor?
Waar verlang ik eigenlijk naar, voorbij deze grens?
Wat heb ik nodig om me daarin veilig te voelen?
Je mag jezelf hierin serieus nemen én zacht zijn. Je mag grenzen stellen én ze af en toe herzien. Want echte veiligheid zit niet in het vasthouden aan wat je kent, maar in luisteren naar wat er nu is en voor jou klopt.
Het is moeilijk in woorden te vatten wat ik allemaal heb mogen leren bij Mariëlle. Het belangrijkste voor mij is dat ik weer een verbinding voel met mijzelf, de verbinding van waaruit ik mijn eigen keuzes kan maken.
De gesprekken en opstellingen hebben mij inzicht gegeven in mijn familiesysteem en de gevoelens en patronen die hier heersen. Ik weet nu dat dit niet mijn verantwoordelijkheid is en ik het niet hoef over te nemen. Ik mag andere keuzes maken, vanuit verbinding met mijzelf.
Door de praktische aanpak van Mariëlle heb ik heel veel tools mogen ontvangen die mij helpen om goed voor mezelf te zorgen. Tools die mij helpen m’n gevoel er te laten zijn, grenzen aan te geven en milder naar mezelf te zijn.
Mariëlle voelde altijd haarfijn aan wat er speelde en wat er nodig was. Ik voelde me veilig en gezien door haar en verliet elke sessie weer met nieuwe inzichten die mij op weg hielpen.
De dagen voor een Systemische Opstellingendag voelen vaak anders. Soms merk ik het al vroeg, in mezelf. Een lichte onrust, alsof er iets onder de oppervlakte beweegt. Dan komen de eerste berichten van deelnemers:
“Ik weet niet of ik moet komen. Ik voel zoveel spanning.” “Ik slaap slecht, mijn hoofd blijft maar malen.” “Misschien is dit niet het juiste moment.”
Ik glimlach als ik die berichten lees, want ik weet: dit is het teken dat er iets in beweging komt.
Veel mensen denken dat onrust een teken is om iets níet te doen. Dat het betekent dat je nog niet klaar bent, dat het misschien ‘te groot’ is. Maar in systemisch werk zien we het anders. Onrust is een boodschapper. Het laat zien dat er iets geraakt wordt, nog voordat je hoofd kan begrijpen wát precies.
De spanning voor de start
Op de dag zelf zie ik het ook. Deelnemers die binnenkomen met schouders net iets hoger dan normaal. Een blik die snel de ruimte scant. Een korte, oppervlakkige ademhaling. De eerste momenten, waarin het lijf eigenlijk nog zegt: weg hier.
Ik benoem het vaak: “Voel je onrust? Dat is helemaal oké. Laat het er maar zijn.”
Want zodra het er mag zijn, verandert het. Dan hoeft het niet meer te vechten om je aandacht.
En dan beginnen we. De eerste opstelling. Een vraagsteller deelt zijn thema. Representanten nemen intuïtief hun plek in. En ineens is het voelbaar. Een blik die wordt afgewend. Iemand die automatisch een stap achteruit zet. Een diepe zucht die zich een weg naar buiten baant.
Zonder dat er al veel gezegd is, spreekt het systeem.
Wat zich laat zien
Tijdens een opstellingendag staat verbinding vaak centraal. Verbinding met ouders, met het kind dat je ooit was, met de delen van jezelf die je diep hebt weggestopt. Of de verbinding met je bedrijf of je partner.
Eén van de deelnemers van de afgelopen jaren ontdekte hoe ze als klein meisje had besloten zichzelf onzichtbaar te maken, omdat gezien worden vroeger onveilig voelde. Een ander voelde de afstand tot zijn vader, die er fysiek wel was geweest, maar emotioneel vaak niet.
Soms komt er verdriet, soms opluchting. Vaak uiteindelijk een combinatie van beide.
Opstellingen laten je voelen wat je met je hoofd (nog) niet altijd kunt begrijpen.
De beweging volgen
En dan gebeurt er iets bijzonders. De ademhaling wordt dieper, een zucht volg. Er komt verzachting in een gezicht. Iemand kijkt eindelijk die kant op waar eerst alleen afwending was.
Dát is de beweging.
Niet per se groots, dramatisch of schokkend. Vaak juist klein, subtiel, maar altijd diepgaand. Het lijf ontspant, er komt iets los, rust ontstaat. De plek in het systeem verschuift, en daarmee verandert de innerlijke ervaring.
Wil jij dit ervaren?
Voel jij ook die onrust als je denkt aan iets in jezelf aankijken? Misschien is dat juist een uitnodiging.
Op zondag 6 april is de volgende Systemische Opstellingendag. Of je nu een eigen vraag hebt of als representant aanwezig wilt zijn, je bent welkom.
Een persoonlijk verhaal over vallen, opstaan, veerkracht en vertrouwen.
Het jaar 2015 was een bijzonder jaar, het was het jaar waarin ik mijn onderneming inschreef bij de Kamer van Koophandel. Een jaar waarin ik eindelijk gehoor gaf aan mijn diepste verlangen: mijn eigen pad bewandelen. Maar 2015 werd ook het jaar waarin mijn wereld plotseling stil kwam te staan. Een onverwachte gebeurtenis trok de grond onder mijn voeten vandaan. Alles wat ik voor me zag, al mijn plannen en dromen, leek in een oogwenk te verdampen.
In juli van dat jaar maakte ik een reis die bedoeld was om mij dichter bij mezelf te brengen, om mij krachtiger te laten voelen. Het liep anders. In plaats daarvan raakte ik volledig de weg kwijt. De ervaringen die ik daar opdeed waren zo heftig dat ik bij terugkomst geen grip meer had op mijn eigen leven. Ik voelde me verloren, mijn toekomst leek een waas en ik wist niet meer wie ik was.
Wat volgde was een periode van vallen en opstaan. In de geborgenheid van mijn thuis, met mensen om me heen die van me hielden, begon ik langzaam weer de stukjes van mezelf op te rapen. Er waren dagen dat ik dacht dat ik het nooit zou redden, dat het duister zou blijven. Ergens diep van binnen bleef er een vonkje branden. Met mijn eigen veerkracht, de steun van mijn dierbaren en de moed om door te gaan, vond ik stukje bij beetje de weg terug naar mezelf.
Nu, tien jaar later, kijk ik terug en zie ik niet alleen de pijn en de worsteling, maar ook de groei die het me heeft gebracht. Ik heb geleerd dat ik sterker ben dan ik ooit dacht. Dat mijn eigen waarheid het belangrijkste kompas is dat ik bezit. Dat zelfs in de diepste dalen licht te vinden is, als je ervoor openstaat.
Niet iedereen begreep mijn pad, en dat heeft me vriendschappen gekost. Dat doet pijn. Tegelijkertijd heeft het ruimte gecreëerd voor nieuwe verbindingen, voor relaties die écht bij me passen, en voor een leven waarin ik trouw blijf aan mezelf.
Wat ik je wil meegeven, is dit: Het leven overkomt ons soms, en niet alles is maakbaar. Maar hoe je ermee omgaat, hoe je jezelf weer bij elkaar raapt en doorgaat, dát is waar jouw kracht ligt. Het is niet altijd makkelijk en soms lijkt de weg eindeloos, maar geloof me: je kunt hier sterker uitkomen. Houd vast aan jezelf, aan jouw eigen licht, en weet dat je krachtiger bent dan je nu misschien denkt.
Ik hoop dat mijn verhaal je inspireert om, hoe zwaar het ook is, te blijven geloven in jezelf en in je toekomst. Want zelfs in de grootste storm schuilt altijd een nieuw begin.
Het lijkt alsof we steeds vaker mensen definiëren door de labels die we hen geven. “Hij is een narcist.” “Zij is zo gevoelig.” “Hij is een meeloper” Dit zijn slechts enkele voorbeelden van uitspraken die ik regelmatig hoor. Elke keer stel ik mezelf dezelfde vraag: waar zijn deze labels op gebaseerd? Wat maakt dat we gedrag zo gemakkelijk koppelen aan iemands identiteit?
Als ik de gelegenheid heb, stel ik deze vraag ook hardop aan degene die zo’n uitspraak doet. Vaak blijft het antwoord uit, of blijft het oppervlakkig. Het lijkt alsof we onbewust geneigd zijn om gedrag te interpreteren als een vaststaand onderdeel van wie iemand is. Maar is dat eerlijk? Of zelfs behulpzaam?
Het gevaar van labels
Wanneer we gedrag aan identiteit verbinden, nemen we de mogelijkheid weg om gedrag in een breder perspectief te zien. Gedrag komt immers altijd ergens vandaan. Iemand die zelfverzekerd overkomt, kan diep van binnen worstelen met onzekerheid. Iemand die zich terugtrekt, heeft misschien moeite om zich veilig te voelen in sociale situaties. Door gedrag los te koppelen van identiteit, openen we de deur naar begrip — niet om alle gedrag goed te praten, maar om te ontdekken waar het vandaan komt.
In mijn praktijk zie ik dagelijks de gevolgen van een jeugd waarin gedrag structureel aan identiteit werd gekoppeld. Kinderen die vaak te horen kregen: “Je bent zo lui,” of “Waarom ben jij altijd zo moeilijk?”, dragen die woorden mee in hun volwassen leven. De overtuigingen “Ik ben niet goed genoeg” en “Ik kan het niet” zijn hardnekkige thema’s die hun oorsprong vinden in zulke kinderlijke conclusies.
Een persoonlijk voorbeeld
Onlangs zei mijn dochter iets dat me diep raakte: “Mama, jij zei altijd: ‘Ik vind dit gedrag absoluut niet oké en ik houd wel van je.’” Die woorden waren voor haar een bevestiging dat ze als persoon goed was, los van haar gedrag. Het herinnerde me eraan hoe belangrijk het is om kinderen — en ook volwassenen — die ruimte te geven. Door gedrag te benoemen zonder de persoon te veroordelen, geef je een boodschap van onvoorwaardelijke liefde en dat is zeker in de opvoeding naar kinderen toe noodzakelijk in mijn ogen.
Wat kunnen we anders doen?
Mijn wens is dat we minder snel oordelen en meer vragen stellen. Waarom lijkt iemand zo gevoelig? Wat schuilt er achter die zelfverzekerde uitstraling? Welke ervaring heeft dit gedrag gevormd?
Ik geloof dat we door oprechte nieuwsgierigheid en interesse kunnen bijdragen aan een samenleving waarin begrip en verbinding centraal staan. En dat begint bij kleine momenten: een open vraag, een oordeel inslikken, of simpelweg aanwezig zijn. Het betekent niet dat we alles moeten accepteren, maar dat we verder kijken dan het oppervlak.
Liefde en verbinding als missie
Mijn missie is om liefde te verspreiden en het oordelen los te laten. Laten we gedrag zien voor wat het is: een signaal, een reactie, een uiting. Niet een definitie van wie iemand is. Als we de moed hebben om het gesprek aan te gaan en te onderzoeken wat een persoon beweegt, ontstaat er meer begrip. En begrip is de sleutel tot verbinding.
Doe jij mee? Samen kunnen we een wereld bouwen waarin we elkaar niet beperken met labels, maar juist vrijmaken met vragen. Een wereld waarin gedrag niet langer bepaalt wie iemand is, maar waar liefde en verbinding de ruimte krijgen om te groeien.
Het is iets wat ik regelmatig zie in mijn praktijk: de verbinding in een relatie vervaagt niet door gebrek aan liefde, maar door wat niet wordt uitgesproken. Gevoelens, gedachten en meningen worden ingeslikt. Vaak uit angst, angst om de ander te kwetsen, afgewezen te worden of om de harmonie te verstoren. Maar juist dat niet uitspreken van wat er speelt, creëert een afstand. En dat doet pijn, vooral omdat wat je eigenlijk zoekt en nodig hebt, juist die verbinding is.
Misschien herken je dit wel. Je voelt dat er iets schuurt in je relatie. Een onuitgesproken verlangen, een frustratie die je wegstopt, of misschien een emotie die je zelf niet helemaal begrijpt. Je blijft stil, uit angst om de ander te belasten of omdat je denkt dat jouw gevoel er niet toe doet. Maar hoe kan de ander echt met je zijn, als je niet laat zien wie je bent en wat je voelt?
De basis van verbinding: Jouw relatie met jezelf
Wat vaak vergeten wordt, is dat verbinding in een relatie begint met de verbinding die je hebt met jezelf. Want hoe kun je de ander uitnodigen om je te zien, als je jezelf niet toestaat echt te voelen en aanwezig te zijn?
Om die verbinding te herstellen, is het belangrijk om stil te staan bij jouw eigen binnenwereld. Wat voel je écht? Waar ben je bang voor? En wat verlang je diep van binnen? Veel mensen merken dat dit confronterend is. Het is makkelijker om je te focussen op de ander – wat hij of zij verkeerd doet, niet ziet of zou moeten veranderen. Maar de echte verandering begint bij jou.
Laat jezelf zien, zodat de ander jou kan zien
Wanneer je in contact staat met jezelf en ruimte maakt voor je eigen gevoelens, gebeurt er iets bijzonders. Je leert jezelf beter kennen. Je ontdekt dat jouw emoties en gedachten er net zo toe doen als die van de ander. En dat het delen van jouw waarheid niet alleen bevrijdend is voor jou, maar ook uitnodigend voor de ander.
Dit betekent niet dat je elke irritatie of emotie zomaar op tafel moet gooien. Het gaat om bewust delen, vanuit verbinding met jezelf. Durf je uit te spreken over wat belangrijk voor je is? Durf je je kwetsbaarheid te laten zien?
Wat je zult merken, is dat je hiermee ook de ander uitnodigt om zichzelf meer te laten zien. Het is alsof je de deur opent naar een diepere laag van jullie relatie, waar echtheid en wederzijds respect centraal staan.
De kracht van kwetsbaarheid
Kwetsbaar durven zijn in een relatie vraagt moed. Het is spannend om jezelf bloot te geven, om te laten zien waar je geraakt wordt of wat je nodig hebt. Maar het is juist in die kwetsbaarheid dat de kracht van verbinding ligt.
Als jij jezelf laat zien, geef je de ander de kans om jou écht te zien. Dat betekent niet dat je altijd begrepen wordt of dat de ander altijd kan geven wat je nodig hebt. Maar het betekent wel dat er ruimte ontstaat voor echte ontmoetingen, waarin jullie elkaar zien zoals je werkelijk bent.
Een uitnodiging tot verbinding
Wil je meer verbinding ervaren in je relatie? Begin dan bij jezelf. Stel jezelf de vraag: durf ik eerlijk te zijn naar mezelf? Durf ik ruimte te maken voor wat ik voel, denk en verlang? En durf ik dat, met respect voor mezelf en de ander, ook uit te spreken?
Het herstellen van verbinding is een proces, en ik begeleid je daar graag bij. Samen onderzoeken we hoe jij meer kunt meebewegen met jezelf en hoe je vanuit die plek ook meer openheid en verbinding kunt creëren in je relatie. Laat jezelf zien. Laat je horen. Want jij doet ertoe. En pas als jij jezelf toestaat zichtbaar te zijn, kan de ander je écht zien.
Herken jij je hierin, wil je er iets over delen, neem gerust vrijblijvend contact met me op, of druk op één van onderstaande buttons dan zie ik je bericht heel graag tegemoet.
De laatste tijd krijg ik steeds vaker de vraag of ik iets kan en wil betekenen in relaties. En dan in de breedste zin van het woord.
Relaties tussen liefdespartners en in gezins-en familierelaties. Ik besteed hier altijd aandacht aan in mijn 1 op 1 begeleiding en tijdens de Systemische opstellingendagen. De behoefte bestaat echter om dit ook echt met partners en familierelaties te gaan doen.
Aan een aantal hulpvragen heb ik de afgelopen tijd gehoor gegeven en een gezinsopstelling begeleid. Dit zijn buitengewoon bijzondere en waardevolle sessies geweest voor zowel de families als voor mij, dat ik besloten heb dit te gaan aanbieden.
Wil je hier meer over weten, mail of app gerust.
Ook is er de mogelijkheid om een afstemming te schrijven. Zo deed ik dit voor een echtpaar over de verbinding tussen hun beide. De ervaring kun je hieronder lezen. Voor meer informatie over een afstemming verwijs ik graag naar het kopje Zielsverhaal.
Tarieven: Voor een systemische gezins/familieopstelling is de investering €100 per uur. Voor een duo sessie, bijvoorbeeld partners, moeder-dochter, broer-zus is de investering €157 voor een sessie van 1.5 tot 2 uur.
“Mariëlle gaf met haar afstemming woorden aan ons onderbewuste. Gevoelens, verlangens werden belicht en afgestoft. Ze kregen een plek op papier en daarmee een vertrekpunt voor gesprek. Mijn man en ik hebben het als heel dierbaar gevoeld om vanuit onze kwetsbaarheid samen te kunnen praten. Je kan erop door want het is al gezien. Je hoeft het niet nogmaals te benoemen want het staat er. Met regelmaat lees ik het terug. Het helpt mij focus te vinden in mijn weg als mens, in mijn relatie als levenspartner en in mijn rol als moeder die een zelfbewuste dochter op wil voeden. Mariëlle creëert met haar zorgvuldigheid een veilige manier van zelfherkenning. Ze is transparant en zuiver. Je voelt dat ze op afstand voor je zorgt door zorgvuldig met je verhaal bezig te gaan. Ze kan ontvangen en kan veel hebben, dat maakt dat niks ongezien hoeft te blijven, omdat zij het kan verdragen jou de boodschap te geven. Het heeft de verbinding met mijn man versterkt. We hebben elkaar nog beter leren kennen.” – Desiree –
