Tijdens een kennismakingsgesprek hoor ik het vaak:
“Daar wil ik liever niet meer naartoe, dat heb ik al wel een plekje gegeven.”
De jeugd, een moeilijke periode, neerslachtige gevoelens.
En dat begrijp ik.
Want wie wil er nou terug naar iets wat pijn deed?
Toch ligt daar vaak de oorsprong van wat je vandaag tegenhoudt of waar je nu tegenaan loopt.
Ik leg dan altijd uit dat het niet mijn bedoeling is om te wroeten in oude pijn, om opnieuw door alle gebeurtenissen en bijbehorende emoties heen te gaan. Dat is echt niet nodig.
Wat ik wél doe, is samen kijken naar de rode draad die door jouw ervaringen heen loopt. Het patroon dat zich – vaak onbewust – steeds weer herhaalt.
Want juist dat patroon laat zien waar je nu tegenaan loopt.
En als je dat eenmaal ziet, komt er ruimte.
Ruimte voor bewustwording.
Ruimte om te kiezen.
Ruimte om het vanaf nu anders te doen.
Soms is het nodig om even helemaal beneden te zijn.
Op de bodem van de put.
Dat klinkt misschien zwaar, maar juist daar voel je weer grond onder je voeten.
Van daaruit kun je weer omhoog.
Ik wil je graag een touwladder aanreiken.
Zodat jij, stap voor stap, op jouw tempo en op jouw manier, weer omhoog kunt klimmen.
Terug naar licht, naar lucht, en vrijheid. Terug naar jezelf.