De dagen voor een Systemische Opstellingendag voelen vaak anders. Soms merk ik het al vroeg, in mezelf. Een lichte onrust, alsof er iets onder de oppervlakte beweegt. Dan komen de eerste berichten van deelnemers:
“Ik weet niet of ik moet komen. Ik voel zoveel spanning.”
“Ik slaap slecht, mijn hoofd blijft maar malen.”
“Misschien is dit niet het juiste moment.”
Ik glimlach als ik die berichten lees, want ik weet: dit is het teken dat er iets in beweging komt.
Veel mensen denken dat onrust een teken is om iets níet te doen. Dat het betekent dat je nog niet klaar bent, dat het misschien ‘te groot’ is. Maar in systemisch werk zien we het anders. Onrust is een boodschapper. Het laat zien dat er iets geraakt wordt, nog voordat je hoofd kan begrijpen wát precies.
De spanning voor de start
Op de dag zelf zie ik het ook. Deelnemers die binnenkomen met schouders net iets hoger dan normaal. Een blik die snel de ruimte scant. Een korte, oppervlakkige ademhaling. De eerste momenten, waarin het lijf eigenlijk nog zegt: weg hier.
Ik benoem het vaak: “Voel je onrust? Dat is helemaal oké. Laat het er maar zijn.”
Want zodra het er mag zijn, verandert het. Dan hoeft het niet meer te vechten om je aandacht.
En dan beginnen we. De eerste opstelling. Een vraagsteller deelt zijn thema. Representanten nemen intuïtief hun plek in. En ineens is het voelbaar. Een blik die wordt afgewend. Iemand die automatisch een stap achteruit zet. Een diepe zucht die zich een weg naar buiten baant.
Zonder dat er al veel gezegd is, spreekt het systeem.
Wat zich laat zien
Tijdens een opstellingendag staat verbinding vaak centraal. Verbinding met ouders, met het kind dat je ooit was, met de delen van jezelf die je diep hebt weggestopt. Of de verbinding met je bedrijf of je partner.
Eén van de deelnemers van de afgelopen jaren ontdekte hoe ze als klein meisje had besloten zichzelf onzichtbaar te maken, omdat gezien worden vroeger onveilig voelde. Een ander voelde de afstand tot zijn vader, die er fysiek wel was geweest, maar emotioneel vaak niet.
Soms komt er verdriet, soms opluchting. Vaak uiteindelijk een combinatie van beide.
Opstellingen laten je voelen wat je met je hoofd (nog) niet altijd kunt begrijpen.
De beweging volgen
En dan gebeurt er iets bijzonders. De ademhaling wordt dieper, een zucht volg. Er komt verzachting in een gezicht. Iemand kijkt eindelijk die kant op waar eerst alleen afwending was.
Dát is de beweging.
Niet per se groots, dramatisch of schokkend. Vaak juist klein, subtiel, maar altijd diepgaand. Het lijf ontspant, er komt iets los, rust ontstaat. De plek in het systeem verschuift, en daarmee verandert de innerlijke ervaring.
Wil jij dit ervaren?
Voel jij ook die onrust als je denkt aan iets in jezelf aankijken? Misschien is dat juist een uitnodiging.
Op zondag 6 april is de volgende Systemische Opstellingendag. Of je nu een eigen vraag hebt of als representant aanwezig wilt zijn, je bent welkom.
💫 Wil je erbij zijn? Stuur me een berichtje marielle@praktijkdezielswijze.nl.