Bijna 14 dagen geleden verliet ik na een productieve avond het prachtige pand aan de Vismarkt in Groningen. Vol goede moed en veel tips en positieve ervaringen rijker had ik er alle vertrouwen in dat ik een blog zou kunnen schrijven over uitstelgedrag. Dit onderwerp is mij niet vreemd en tijdens de cursus werd de vraag gesteld: “Hoe deed jij dit vroeger op school?”
Moeilijk voor het laatst
Ik wist meteen het antwoord. Een heel braaf meisje was ik altijd. Meteen uit school mijn huiswerk doen en dan was het klaar, niets uitstelgedrag. Toch, als ik er even langer bij stil sta en terug kijk, komt ook naar voren dat ik altijd begon met de gemakkelijke vakken en de moeilijke vakken voor het laatst bewaarde. Ik herinner mij dat ik dit vervolgens uitstelde tot de volgende dag. Wat is de reden dat ik dit deed? Ik heb mezelf de vraag nog maar net gesteld en het inzicht valt binnen. Als het te moeilijk wordt, ga ik uitstellen. Dat is interessant.
De eerste dagen na de cursus kwam het onderwerp van mijn aankomend blog regelmatig voorbij in mijn gedachten. De ene keer luid schreeuwend en de andere keer neuriënd en zacht zoemend.
Uitstelgedrag of vertrouwen?
Toch lijkt het er niet op dat ik in actie zou komen. Ik besef dat ik de tijd nog heb en besluit niet te hard te zijn voor mezelf. Het juiste moment is nog niet aangebroken. “Heb vertrouwen en geeft het de tijd”, zo spreek ik mijzelf toe.
Het juiste moment, wanneer is dat dan precies? Wanneer weet je dat het juiste moment is aangebroken? Is dit nu uitstelgedrag of is dit vertrouwen hebben?
Hoe kan ik hier naar kijken? Nu ervaar ik het als een last, een druk. Ik voel dat ik dit moet doen, het is huiswerk en ik heb er zelf voor gekozen om dit te doen. Dit is de mogelijkheid om te leren. Wat maakt nu dat ik niet in actie kom? Geen doorzettingsvermogen?
Oude vertrouwde vrienden
“Ik kan het toch niet. Ik kan niet zo mooi en pakkend schrijven als de andere deelnemers. Wat heb ik nu te vertellen?” Deze zinnen, gedachten, stemmetjes, duiveltjes, hoe je het ook wilt noemen, kwamen allemaal voorbij.
Ik noem ze mijn oude vertrouwde vrienden.
Ze zijn mij zo bekend en ik weet dondersgoed waar ze voor dienen, maar toch kan ik er niet altijd mee omgaan. Ik stuur ze weg, luister niet, wil niet dat ze steeds opnieuw aan komen kloppen. Op verschillende manieren probeer ik ze weg te duwen. Boos, lief, verdrietig, niets helpt. Ze blijven komen en ik neem het besluit om mijn schrijfschrift weg te leggen en het morgen opnieuw te proberen.
Bondgenoten
De dagen verstreken en de dag van de deadline was bereikt en ik had nog niets. Nou ja niets, laat ik het zo zeggen, niet iets waar ik tevreden mee was. Ik wil toch wel een duidelijke boodschap meegeven in mijn blog. Het duurde maar even en er kwamen nog een aantal bondgenootjes langs.
Schuld, teleurstelling en oordeel zijn de namen van deze bondgenootjes. Deze keer besluit ik ze niet weg te sturen, maar ik neem ze waar, kijk ze aan, luister naar wat ze te zeggen hebben. Vervolgens stel ik ze twee vragen:
“Wat is de reden dat jullie langskomen? En wat willen jullie mij nu vertellen?”
Na het stellen van deze vragen ervaar ik rust en ruimte in mijn lichaam. De spanning in mijn schouders en de knoop in mijn maag verdwijnt en maakt plaats voor ruimte. Ruimte voor ideeën en vertrouwen.
Ik besluit mijn pen en schrift te pakken en begin te schrijven. Binnen een aantal minuten heb ik het blog geschreven.
Dit is mijn proces, mijn proces van schrijven, mijn weg.
Tot slot kijk ik naar het resultaat en lees het nogmaals terug. De volgende vraag komt in mij op: “Het schrijven van een blog over uitstelgedrag, een cadeau of een last?”
Mijn titel en blog zijn geboren.