hout, oud, zwaarte
opgeslagen
geur van warmte
tegenstrijdigheid
verscholen in de jaarringen van het leven
wat heeft zich genesteld en zoekt een warm en beschut onderkomen?
aanwezig zijn, bewust, een inzicht
lang genoeg gedragen
teruggeven; in liefde
vergeving
Vroeger, wanneer de schemer zijn intrede deed en ik in mijn bed weggedoken onder mijn donzen dekbed lag, schreef ik gedichten. Het gaf mij de ruimte om woorden te geven aan mijn gevoelens. Zonder oordeel, met een schrijfblok op schoot en mijn lievelingspen in de hand. Zijn met mezelf, veilig, tot die zwoele zomeravond in augustus. Mijn zielenroerselen werden ontdekt door mijn moeder nadat ik boos -na een ruzie- het huis had verlaten. Ze verscheurde de vellen papier met mijn zorgvuldig gekozen woorden in honderdduizend stukjes. Mijn gevoelens, mijn IK, verdwenen zonder pardon in de grijze afvalcontainer. Ik heb het nooit kunnen begrijpen.
Wat maakte dat mijn moeder mijn schrijfsels verscheurde? Was het te confronterend? Kon ze het niet zien?
Alle vragen kan ik nu bevestigen met een volmondige JA. Mijn moeder heeft als kind en in haar volwassen leven veel meegemaakt. Het werkelijke voelen en daar woorden aan geven was voor haar onmogelijk. Ze sloot zich op in zichzelf. Metselde een ijzersterke muur om zich heen en haar laatste beetje liefde versteende.
Misschien was dit haar manier om zich te beschermen tegen al het kwaad uit de boze buitenwereld. Ze heeft mij willen behoeden voor dit verdriet en deze pijn. Met alle goede bedoelingen, zo kan ik het nu zien.
“Dank je wel mam, voor je lessen, je hebt gedaan wat jij dacht dat het juiste was”. Ik heb één vraag:
“Kun je nog liefdevol naar mij kijken als ik het anders doe?”
Een terugblik op een ingrijpend moment uit mijn jeugd. Dankbaarheid kan ik voelen omdat ik nu van een afstandje en met een open blik naar die situatie kan kijken. Zonder pijn kijken naar de gevoelige en gekwetste tiener die ik toen was. Het brengt mij rust en ruimte voor bezinning en (zelf)reflectie. Het is de kunst om niet te blijven hangen in het gevoel van toen. Mezelf bij de kladden pakken en te zijn, in het NU. Ik wil mijn eigen keuzes maken en mijn dromen realiseren. Recht geven aan wie ik ben, waar ik het verschil wil maken en mijn verlangens laten spreken.
zachte landing
overzicht
bescherming
steun en vertrouwen
ingrediënten voor het leven
nieuw, nog een beetje vreemd
zin in, ik kom eraan!
Ik besef dat ik vaak geen eigen keuzes durf te maken en het uitspreken van mijn verlangens me nóg meer moeite kost. Ruim 40 jaar lang ben ik gewend om rekening te houden met anderen, me af te stemmen en in te voelen wat de ander nodig heeft. Eén van de overtuigingen die ik heb meegekregen vanuit mijn familiesysteem is dat het egoïstisch is om jezelf op nummer één te zetten. Het is een hels karwei om dit te veranderen. Dat vereist naast discipline en de wil om het anders te doen veel zelfreflectie. Na een jarenlang strijd ben ik bereid om deze keuze te maken. Ik voel een sterk verlangen om mijn eigen mening, keuzes en dromen te erkennen en weet dat ik dan niet egoïstisch, maar een veel leuker mens ben.
En dan draait mijn blik richting de toekomst: Hoe wil ik dat die eruit ziet? Waar heb ik invloed op? Hoe wil ik zijn? Hoe wil ik leven? Wat vind ik belangrijk?
En dan blijft er slechts een boodschap over: De weg ligt open, vol mogelijkheden, gebruik deze, maak je eigen keuzes en bewandel je eigen pad. Je hoeft het niet alleen te doen, vraag om hulp. Wat heb je nodig? Er zijn obstakels, omgevallen bomen op je weg, zij willen je iets vertellen. Luister, heb vertrouwen, verbind je met liefde en laat je verwonderen.
stevig, robuust, geaard, sterk en in zachtheid
zuurstof, een pad, omgeven door liefde
waar naar toe? maakt het uit?
ik ga mijn weg, alleen en ook samen
dromen, verlangen en verwondering